دوباره آلبوم "همه‌ی اقوام من" گروه رستاک را گوش می‌کردم. خیلی آلبوم فوق‌العاده‌ای است. آهنگ "بلال بلال" چنان تارهای روحم را مرتعش می‌کند که دوست ندارم بعد از آن چیزی ببینم و چیزی بشنوم. بروم با همین غم دوست‌داشتنی بخوابم. کاش خواب عبد ممد للری را ببینم. یا کاش بمیرم...
بعد نوشت: من تک تک قطعات این آلبوم را دوست دارم و هر از چندی از اول تا آخرش را می‌بینم و سرمست می‌شوم. به نظرم اجرای خوب رستاک به هر کدام از نواها رنگی منحصر به فرد و خاص و خواستنی داده اما قطعات "لیلا در وا کن مُیم" و "بلال بلال" برجسته‌تر به نظر می‌رسند.
به نظرم دلیل این برجستگی، غمی است که در متن و اجرای این قطعات وجود دارد؛ همان‌طور که می‌دانید بیشتر نواهای فولکلر ما از جمله قطعات این آلبوم تمی غمگین دارند اما رستاک(نمی‌دانم چرا!؟) بیشترشان را شاد اجرا کرده و به همین دلیل آهنگ‌هایی که با تم غمگین اجرا شده‌اند برجسته‌تر به نظر می‌رسند.
امیدوارم این جوانان کاربلد و زحمت‌کش بتوانند جریانی پویا و مداوم داشته باشند و کاری کنند نواهای روحمان را فراموش نکنیم.
پاسخ:
- غم پررنگ‌ترین ویژگی فرهنگی و تربیتی ماست. شیعه در طول تاریخ غمگین بوده و این غم سینه به سینه به ما رسیده. حتی توی ترانه‌های ظاهرا شاد لوس‌انجلسی هم اون‌ها که تم‌های غمگین دارند پرطرفدارترند.
پاسخ:
به نظرم یکی از دلایلش چیزیه که توی بعد نوشت گفتم.
پاسخ:
نسل جوان با موسیقی محلی قهر نیست بلکه اصلا اونو نشنیده. رستاک قسمتی از اونو به نسل جوان نشون داده
پاسخ:
واقعا قشنگه و قشنگند.
پاسخ:
نشنیدم می‌رم دنبالش
پاسخ:
هاماد بگفتی خوش‌دل!؟
پاسخ:
- با نگاه مختصری به تاریخ می‌بینی که این غم من‌درآوردی نیست بلکه عملا روی دوش شیعه بوده. شیعه همیشه در اقلیت و خارج از حکومت و به نوعی اپوزیسیون بوده و این یعنی دست نیافتن به امکانات حکومتی و زندگی همیشگی در نگرانی و ترس از حاکمان. به این اضافه‌کن خان‌ها و حکومت‌های استبدادی و زورمدار ایرانی و ظلم آن‌ها بر مردم. در چنین شرایطی چاره‌ای نمی‌ماند الا فرورفتن در لاک خود و غم خوردن و غم پروردن و نهادینه کردن غم به عنوان ابزاری برای فرافکنی و تحمل روحی و روانی مشکلات. راستی این بحث ربطی به خداشناسی ندارد بلکه بحثی تاریخی است.(به قول شما هیستوریکال.)
پاسخ:
سرمستیم از ذوق شما عزیز دل برادر. به نظرت پیر میکده بودن ذره‌ای لطافت روح نمی‌طلبد. تازه خبر نداری حرکات موزون می‌نماییم مثل خود حضرت مولانا.
پاسخ:
از شما هم به دلیل تحمل یکی از هم‌شهری‌هام ممنونم و می‌خونمتون.
پاسخ:
به یه چاکن زوار دررفته نمیاد دقت نکنه؟
پاسخ:
گفتی ولی من این‌جا نبودم و آب بر زمین ریخت پدر چموش.
پاسخ:
عبد ممد للری ار بدونستم که تو ایمیری خوم برات ایمُردم عزیزم خوم برا ایمُردم.
بای تا های