ـــــــــکُمِـشـــــــــــــــــــــــــــ

مدتی است فکرم مشغول نوشتن چیزی درباره‌ی ابیوز می‌باشد و هر چه تقلا می‌کنم نمی‌توانم چیز درست و درمانی درباره‌اش بنویسم. اما از آن‌جا که آمار حکایت از افزایش تصاعدی موج این بیماری در مملکت دارد و اگر این پدر پیرتان بیش از این دست‌دست کند ممکن است فجایع انسانی بزرگی به وقوع بپیوندد، مجبورم طوری که موضوع شهید نشود سر و ته قضیه را هم بیاورم. بنابراین یک مقدمه‌ی کلی عرض می‌کنم و چند مطلب که در این زمینه نوشته شده را تقدیم می‌کنم. به نظرم این لینک‌ها جامع و مانع نیستند و شناخت این پدیده نیاز به اظهار نظر روانشناس دارد اما فعلا که دست ما کوتاه و خرما بر نخیل. از ایزد منان عاجزانه تقاضامندم رگ غیرت و اراده و سخت‌کوشی بینندگان و شنوندگان عزیز جنبیده و خودشان در موضوع به این مهمی غور و تفحص کنند و جامعه‌ای را از انحطاط برهانند.

ابیوز داری یک چیزی است در مایه‌های ...داری. (خب از شدت ادب نمی‌توانم جای سه نقطه کلمه‌ی اصلی را بگذارم و انتظار دارم دوستان فرهیخته، خودشان آن موجود لولنده را تصور فرموده و به ادامه‌ی داستان توجه فرمایند)

شناخت رفتار ابیوز بر هر انسان آزاده و غیوری از نان شب واجب‌تر است. این رفتار می‌تواند در دوستی، نامزدی، ازدواج، ارتباط با والدین، ارتباط با فرزندان و خلاصه هر ارتباط نزدیکی بروز کند. این رفتار نشان از بیماری خطرناکی دارد که حتی می‌تواند از ایدز هم مخرب‌تر باشد چون یاد گرفتن راه‌های مقابله با ایدز خیلی ساده است اما این یکی نع. این رفتار نوعی دروغ‌گویی هم است. یعنی کسی که از این ابزار برای رسیدن به مقصودش استفاده می‌کند در واقع صادق نیست و این عدم صداقت ابتدا صمیمیت رابطه را کاهش می‌دهد و بعدتر شما را هم مجبور می‌کند برای حفظ رابطه وارد این چرخه شوید. چرخه‌ای که کم‌کم آرامش روانی انسان را سلب کرده و یک رابطه‌ی دوستانه را تبدیل به رابطه‌ای معامله‌ای و منزجر کننده می‌کند.

یادآوری می‌کنم ابیوز یک بیماری روانی است که معمولا ریشه‌های تربیتی دارد بنابراین بهتر است در درمان آن بکوشیم نه اینکه دعوا و جار و جنجال و طلاق و طلاق‌کشی راه بیاندازیم؛ آمار طلاق همینجوری بالا هست دیگر نیازی به مساعدت ما ندارد.