ـــــــــکُمِـشـــــــــــــــــــــــــــ

برام زیاد پیش اومده که در مواجهه با دوست یا فامیلی، فرزندش بهم سلام نکرده و پدر بهش گفته "به عمو سلام کردی؟"
...
به نظرم این کار درست نیست چراکه سلام نکردن بچه می‎تونه ناشی از دو دلیل باشه:

اول - نبودن فرهنگ سلام تو خونواده که در نتیجه به فرزند هم منتقل نشده

دوم - بودن فرهنگ سلام تو خونواده اما سلام نکردن بچه به دلیل خجالت، ترس، بلاتکلیفی و...

به نظرم در بیشتر مواقع دلیل دوم مطرحه. حتما یادتون میاد تو بچگی (و ای بسا تو همین بزرگی) برامون پیش اومده که در مواجهه با فردی غریبه خصوصا بزرگتر، دست و پامون رو گم کردیم و ذهنمون قفل کرده و یا دستپاچه شدیم و نفهمیدیم تو اون موقعیت چه کاری باید انجام بدیم. خب خیلی طبیعیه که اون بچه هم تو چنین موقعیتی گیر کنه و نتونه خود واقعیش رو بروز بده.
این که دلیل این خجالت، ترس، بلاتکلیفی و... چیه قابل ریشه‎یابیه اما بحث من نیست. حرف من اینه که "به عمو سلام کردی" تاثیر تربیتی بدی روی بچه داره:

اگر بچه به دلیل اول سلام نکرده باشه پیش خودش دچار تناقض میشه که ما تو خونه هیچ وقت سلام نمی‎کنیم پس چرا بابام این حرفو زد؟ و کم کم یاد می‎گیره ریاکار باشه و اصول اخلاقی رو متناسب با موقعیت انجام بده.
و اگر به دلیل دوم سلام نکرده باشه احساس دو تا گناه داره: اول گناه بی‎ادبی در قبال یه آدم مهم و دوم گناه به کار نبستن آموزش‎های تربیتی پدر. و در حالی که تو هیچ کدوم مقصر نبوده، مجبوره بپذیره که مقصره. و این حس بدی بهش می‎ده و احتمالا تاثیر تربتی بدی هم داره.
...

البته این که چرا پدر چنین جمله‎ای رو می‎گه و با گفتن این جمله چه باری رو از روی دوش خودش برمی‎داره و روی دوش فرزندش می‎ذاره هم بحثی جداگانه می‎طلبه که بی‎خیالش می‎شم...

پ.ن: نیازی به توضیح نیست که این پست با کلمات مادر و خاله هم صادقه.