بای‌بای 93

سال 93 تموم شد. تو این سال هم مشکلاتی داشتم و موفقیت‌هایی...
مهمترین موفقیتم نزدیکتر شدن به ایده‌آل دیدگاهی بود. احساس می‌کنم دنیای شخصیم از حالت محو دراومده و کم کم برام شفاف می‌شه...
امسال هم تمرین کردم مشکلات کمتر اذیتم کنند. و چون احساس کردم این تمرین برام آسون‌تر از سال قبل بود بنابراین پیداست توش پیشرفت کردم...
تو این سال به آرامشی بیش از سال‌های قبل رسیدم. دنیا برام علی‌السویه‌تر شد. عمق غم‌هام کمتر شد و همین‌طور عمق شادی‌هام. پیداست پیرتر شدم....
به علمم اضافه شد، هر چند اندک. به ثبات شخصیتی و دیدگاهیم اضافه شد. و البته این یکی کمی می‌ترسوندم؛ نکنه این ثبات، داداش جمود باشه؟ همین الآن یه ضربدر روی دستم می‌کشم تا پاک یادم نره...
سعی کردم نق‌هام رو کمتر کنم تا تو 94 دیگه نقی نزنم اما تو شنیدن چسناله و زنجموره تفاوتی نکردم. انگار بیشتر مردم عادت کردند همش بنالند و نق بزنند. و خب در این زمینه کاری از دستم برنمیاد الا پهن‌تر کردن دنده خودم و باز کردن گوش دیگر جهت خروج اصوات...
آرامش مالیم کمتر از سال قبل بود اما مهم نیست؛ تلاش می‌کنم سال آینده جبران بشه.
برای کمک به جامعه و اطرافیانم تلاش‌هایی کردم که البته بعید می‌دونم نتیجه قابل توجهی داشته بوده باشه. تجربه در گوشم فرمود مردم خیلی به ما گوش نمی‌دند و بیشتر به دنبال بیان خود هستند. و این خود هم تحت تاثیر بسیاری از عوامله که ما نمی‌تونیم تاثیر چندانی روش داشته باشیم... پس سعی می‌کنم زین پس بیشتر سکوت کنم. شایدم تلاش کنم تحملم بره بالاتر برای بیشتر شنیدنشون.
در این سال هم با آدم‌هایی از سطوح پایین اجتماعی برخورد کردم که اصلا بهشون نمی‌اومد این‌قدر جالب توجه باشند و همین‌طور با آدم‌هایی از سطوح بالا که اصلا بهشون نمی‌اومد این‌قدر ضایع توجه باشند. و بر قدرت این آموزه‌ی هر سالم افزودند که حقیقتا پول و مدرک و کت شلوار و مسئولیت و سایر اعتباریات مرسوم، مناط‌های خوبی برای سنجش آدما نیستند... حتی دارم به این فکر می‌کنم که چه نیازی به سنجش آدما...
...
رفتن داش عسدالله هم ناراحتم کرد اما اینکه از مرگ هراسی نداشت و به آرزوش رسید ناراحتیم رو کم می‌کنه.
...
مجموعا سال 93 برای من سال خوبی بود. تو 94 هم انتظار بیشتری ندارم...

باقی بقای عمر دوستان و عید مبارکی و این حرفا...

 

وایبر و دوستانش...

حقیقتا نمی‌شه کمش باشی و درباره موضوعات مهم مهم روز نظر نداشته باشی و در این مورد خاص نظر داشته رو ابراز نکنی.

به نظر من این پدیده‌ها مثل اسب پیتیکو پیتیکو وارد زندگی شدند و تمام جامعه رو فرا گرفتند و زمان که بگذره جاشون رو پیدا می‌کنند و آروم می‌شند و مثل شتر به راهشون ادامه می‌دند.
این وسط ماها هم اسیر کنجکاوی‌هامون، می‌پریم روشون و چهار نعل می‌تازیم و بعد از مدتی اگر دیدیم باسنمون مال این زین هست که باش ادامه می‌دیم و اگرم دیدیم مال این حرف‌ها نیستیم، یه گوشه ترمز می‌کنیم و آروم پیاده می‌شیم و برمی‌گردیم به همون جایی که مالش هستیم.
به همین ترتیب منم یه چند روزی مهمون وایبر بودم و یک چندی که گذشت فهمیدم ما به درد هم نمی‌خوریم و کم کم داشتم به کات فکر می‌کردم که دیدم اونم دل خوشی از من نداره و نمی‌دونم چه طوری خودش خودشو حذف کرد و بر ایمان من به روح‌داری تکنولوژی افزود!

من علی‌المعمول آدم آنلاین و فیس تو فیسی نیستم. همیشه سعی می‌کنم فاصله ایمنی رو رعایت کنم.
برامم فرقی نداره خبر امروز رو فردا بشنوم یا پس‌فردا یا حتی یه هفته بعد. حتی در بسیاری از موارد ترجیح می‌دم هیچ وقت نشنوم؛ تجربه بهم گفته تهش چیز خاصی نیست. مثلا اینکه من هر روز مذاکرات پنج به علاوه یک رو رصد کنم یا نکنم، تاثیری تو نتیجه نداره ولو این‌که نتیجه، تاثیری روی زندگی من داشته باشه.
می‌مونه ابراز وجود در چارچوب باخبری از اوضاع و احوال که خوشبختانه "نمی‌دونم" و "خبرندارم" و "تا حالا نشنیده بودم"، بای‌دیفالت اول جملاتم تایپ شده هستند و خوشبختانه‌تر اون‌قدر خوش‌تیپ هستم که شخصیتم در گرو دانسته‌هام نباشه...

خلاصه خیلی زود فهمیدم برای من، همین خر خودم از صدتا اسب و استر مفیدتره. بنابراین تصمیم گرفتم خر خودم رو سوار باشم و لنگ لنگان قدمی بردام، هر قدم دانه شکری کارم. 
البته هیچ بعید نیست روزی روی خرم سوار باشم و گوشی به دست نیازهای اسبانه‌م رو هم ارضا کنم؛ کسی چه می‌دونه! اما عجالتا احساس فعلیم اینه که نیازهای اسبانه ندارم. فکر کنم فرگشت من می‌خوره به فاصله بین خر و اسب....

 

 

پ.ن: دیدم بین این ابزارها و وبلاگ قضاوت میشه. مثلا شنیدم کسی می‌گفت دیگه با اومدن وایبر و لاین وبلاگ‌نوسی معنا نداره و برای حرفش هم دلایلی داشت.
به نظر من اینها هر کدوم کارکرد خودشون رو دارند و هیچ کدوم جای دیگری رو نمی‌گیرند. اگر هم شباهت‌هایی باشه کاربر میتونه بینشون انتخاب کنه پس دلیلی وجود نداره وبلاگ حذف بشه. افول پدیده‌ها وقتیه که کارکرد نداشته باشند و وبلاگ هم فعلا کارکرد داره.
کم‌رونقی این روزها رو هم میشه به حساب شب عید و مشکلات ریز و درشت آدما گذاشت و البته اینکه بعضی از افراد مال این‌جا نبودند و به وایبر و دوستانش تعلق داشتند و الآن هم به معشوقشون رسیدند. براشون بهترین‌ها رو آرزو می‌کنم. به نظر من اولین نیاز آدم شناختن نیازها و خواستنی‌هاشه.

 

 

 

الگوهایی در خدمت لذت مردان

برخی فمینیست‌ها معتقدند برداشت‌های عامیانه از زیبایی و امیال جنسی را مردان تحمیل می‌کنند تا نوع خاصی از زنانگی ایجاد شود. برای مثال، آن دسته از هنجارهای اجتماعی و فرهنگی که بر اندام باریک و ایستار دلسوزانه و مراقبتی نسبت به مردان تاکید می‌کنند، در خدمت تداوم بخشیدن به فرودستی و انقیاد زنان عمل می‌کنند.
شیء واره شدن زنان از طریق رسانه‌ها، مد و تبلیغات، زنان را به اشیایی جنسی تبدیل می‌کند که اصلی‌ترین نقش آن‌ها لذت بخشیدن و سرگرم کردن مردان است.

 

جامعه شناسی گیدنز

 

کرم مغز

از دیگر خصوصیات اینجانب درآوردن پدر موسیقی‌ایست که کرم مغزم شود. گاهی پیش میاد که یه تیکه موسیقی از محیط اطراف به گوشم می‌خوره و می‌ره تو مغزم و هی تکرار می‌شه... هی تکرار می‌شه... هی تکرار می‌شه... و تا پدرشو درنیارم ول کن نیست که نیست. منم برای درآوردن پدرش می‌رم کاملشو پیدا می‌کنم و اونقدر گوشش می‌دم تا به جزع و فزع بیفته و مثل موشی که دنبال راه فرار می‌گرده راه فرارشو پیدا کنه و بره دنبال کارش. این وسط نوع موسیقی هم به هیچ وجه در اصل موضوع تفاوتی ایجاد نمی‌کنه. می‌تونه سمفونی موتزارت و باخ یا موسیقی متن سریال لبه تاریکی یا سر عشق شجریان و یا یه موسیقی شیش و هشتی شیش دنگ از اندی باشه. که البته پیشاپیش و پساپس مستغفر غربی‌ها و منشوری‌هاش هستم...

 

پ.ن: شنیدم بتهون هم همین کارو می‌کرده. تا یه قطعه موسیقی کرم مغزش می‌شده، میشسته پشت پیانو و اون رو کامل می‌زده تا از مغزش بره. فقط فرق من و بتهون اینه که من پیانو ندارم

 

 

 

گویش خونساری

گویش خونساری یکی از عناصر موثر تو شکل‌گیری شخصیت من بوده. من تو این فضا و با این گویش رشد کردم. تک‌تک آواها و نواهای اون روی روان من حک شده. من عمیقا این گویش رو دوست دارم و از شنیدنش لذت می‌برم. تا ببینم دو نفر دارند خونساری حرف می‌زنند وایمیستم به تماشا(یا گواشا!؟). خصوصا اگر مسن باشند و لهجه غلیظی هم داشته باشند. من اون‌قدر این گویش رو دوست دارم که گاهی اون کلیپ گاوها و تمساح رو می‌بینم و کلی می‌خندم... چو هشکو:))
...
اما و دو صد اما دوست داشتن من نمی‌تونه مانعی برای افول این گویش بشه و این گویش در آینده‌ای نه چندان دور محکوم به نابودیه به یک دلیل ساده:حدف شدن از زندگی روزمره. 
اون‌طور که من دیدم الآن دیگه اکثر بچه‌های زیر سی سال کاملا فارسی حرف می‌زنند و قاعدتا مخاطبانشون -ولو از سنین بالاتر باشند- مجبورند با اون‌ها فارسی حرف بزنند. به اینا اضافه کنید بزرگترهایی که به هر دلیل فارسی حرف می‌زنند. یعنی با یه حساب سرانگشتی بیش از نصف مکالمات خونساری‌های مقیم خونسار به فارسیه. خونساری‌های غیرمقیم هم که دیگه نگو...
زبان و گویش فقط و فقط می‌تونه تو فرهنگ عمومی و روی زبان و تو ذهن و قلب مردم زندگی کنه و به حیاتش ادامه بده. وقتی مردم ازش استفاده نکنند محکوم به نابودیه و با هیچ جشنواره و سمینار و بزرگداشتی هم زنده نمی‌شه...
از این‌ها که بگذریم به نظر من امروز تغییر زبان مادری خونساری‌ها و پذیرفتن زبان رسمی یه نیازه. زبان هر چه شمول بیشتری داشته باشه برتری بیشتری برای استفاده داره و امکانات بیشتری در اختیار استفاده کنندگانش قرار میده.یه نظریه می‌گه کسانی که زبان مادریشون با زبان رسمی تفاوت داره مجبورند برای درک بهتر سخن، ابتدا اون رو تو ذهنشون به زبان مادری ترجمه و بعد درکش کنند و این موضوع می‌تونه وقفه‌ای در تفکر و ارتباطشون ایجاد کنه. البته نظریه‌ای هم وجود داره که معتقده انسان می‌تونه دو زبانه یا سه زبانه فکر کنه ولی خب بنده هنوز تاییدش نکردم! به نظر من تلاش برای حفظ گویشی با جمعیت کمتر از بیست هزار نفر تو کشوری که هفتاد میلیون جمعیت داره و زبان رسمیش چیز دیگریه منطقی به نظر نمی‌رسه.

میمونه یه چیز که فکر نمی‌کنم توش اختلاف نظری باشه، اونم حفظ موزه‌ای این گویشه. یعنی کاری کنیم این گویش به عنوان میراث معنوی خونسار حفظ و ثبت بشه. و چه خوبه برای این منظور، مستندسازی انجام بشه. به این معنا که به صورت نوشته و یا مدیا این گویش رو ثبت کنیم و به آیندگان برسونیم. امیدوارم برگزارکنندگان همایش زبان مادری به این کار هم بپردازند.

 

اندان خوساری

بیست سی سال پیش یه کاست بودکه توش کلی شعر طنز خونساری رو اجرا کرده بودند. مدتی خیلی دست به دست می‌گشت و تکثیر می‌شد اما نمی‌دونم کجا جا موند و به امروز نرسید. شایدم رسیده و من خبر ندارم. اگر کسی خبری از اون کاست داره یا قسمتیش رو حفظه، بگه. من قسمت‌هایی رو یادمه:

یگ رو بشتان خاسگاریژ
بیدرنبه آقاحاجیژ
خوژم بدی با گلباجیژ
بمونگاشت با آواجیژ

های های چی چی های
های های چی چی های

نواژ نواژ نواژ نواژ
بومه ببای سگ‌بباژ
یگ چیژ برنارت از لا عباژ
بیژخوس مین سرم با عصاژ
کلم بحمرکا دو یاقاژ

های های چی چی های
های های چی چی های

...

..........................

کلکلون کیمون
چارپیشتا کرک بیدرو
میون هر کرکی جی 
یگ دونه وار بیدرو
...

..........................

آمحج جواد ارمنی
ایشلری ایشلری

ورژمالا به خرخری
ایشلری ایشلری

از دس دکتر اکبری
ایشلری ایشلری

آمحج جواد ختنه نبه
ایشلری ایشلری

از ترس کین ورماله به
ایشلری ایشلری
...
...

جواد مسلمون گنا
کیه چراغون گنا
لامپا دلنگون گنا 
منقل مهیا گنا
وافور سرژ داغ گنا
....

 

 

پ.ن: این پست در پاسخ به فراخوان دوستم ایمان نبی نوشته شد. منم به سهم خودم از همه دعوت می‌کنم چیزکی در این زمینه بنویسند.