اسکار 90 رو می‌دیدم. مانور زیادی روی برابری جنسیتی می‌دادند. اما زن‌ها رو که می‌دیدی پر از المان‌های جنسیتی بودند. از آرایش مو و صورت بگیر تا مدل کفش و لباس. حتی مدل راه رفتن... گاهی هم آدم پشت میکروفون برای تشکر از همسر و یا دخترش از صفت "زیبا" استفاده می‌کرد. تو امریکا و تو یکی از توچشم‌ترین مراسم دنیا....
به نظرم باز شدن در ورزشگاه‌ها به روی زن‌ها حتی اگر کنترل شده و محدود نباشه نمی‌تونه دلیلی بر احقاق حقوق زن‌ها باشه. حتی نمی‌تونه نمادی برای اون باشه. اهمیت و حجم حقوقی از زن‌ها که در زندگی روزمره خودمون و توسط ما مردها و زن‌های جهان پایمال می‌شه بسیار بسیار بیشتر از این حقوق تو چشم و نمادینه. ظاهرا هشتگ‌بازها و بلندگوها و تشویق‌کننده‌ها هم به این موضوع کاری ندارند. تو فضای مجازی رسم شده چشم و فکر رو ببندیم و دهان رو باز کنیم. و بدتر از اون جامعه رو قیاس از خودمون بگیریم و حکم کلی صادر کنیم. وقتی نخبه‌ها و قلم به دست‌ها این‌طورند چه انتظاری از عموم مردم؟ و چه امیدی برای رسیدن به برابری؟