ـــــــــکُمِـشـــــــــــــــــــــــــــ

یکی می‌گه رفع حصر، یکی می‌گه آزادی زندانیان سیاسی، یکی می‌گه راه دادن خانم‌ها به استادیوم، یکی می‌گه وزیر زن، یکی می‌گه حجاب اختیاری....

تا قبل از اعلام نتایج هر کس رو می‌دیدی نگران و مسترس، بال بال می‌زد که اگه رای نیاریم چی می‌شه و تا چشممون به جمال ۵۸ درصد روشن شد مثل سردارهای فاتح شمشیر تو هوا می‌چرخونیم و دنبال غنیمتیم. چه قدر آسونه شعار دادن و تحلیل بردن نیروی به وجود اومده.

کاش پشت برگه‌ی رای یه قسمت بود که می‌نوشتیم برای چی رای می‌دیم تا هم خودمون یادمون بمونه هدفمون چی بوده و هم یه آماری درمیومد از وزن مطالبات. من مشکلی با مطرح شدن مطالبات اقلیت ندارم و معتقدم اون‌ها هم باید دیده بشند اما تو دنیایی که بعضیا صداشون بلندتر از دیگرانه یه حرکت اصلاحی قابلیت زیادی برای منحرف شدن و آسیب دیدن داره....

دلیل رای من به روحانی تثبیت وضع موجود بود و تو رویام هم این بود که اگر و اگر و اگر شرایط خوب بود یکی دو قدم رو به جلو برداره. حالا هم بیش از این نمی‌خوام. مطمئنم کسانی که بهشون اعتماد کردم اون‌قدر دانایی دارند که بدونند تواناییشون چه قدره و در همون چارچوب حرکت کنند.

یه جمله هم خطاب به بعضی تحریمی‌های عزیزی که رای دادند: دوستان عزیز ضمن عرض دستتون درد نکنه عارضم به حضور انورتون که مطالباتتون رو پیگیری کنید اما خواهشا اون‌ها رو مطالبات همه‌ی مردم جا نزنید. من که تو تمام انتخابات شرکت کردم و شناسنامه‌م جای سوزن انداختن نداره، از مجموع رای‌هام این‌قدر انتظار ندارم که شما از این تک‌رای دارید. خواهش می‌کنم کمی آهسته‌تر...