ـــــــــکُمِـشـــــــــــــــــــــــــــ

تو تاریخ اسلام یه پلان چند ثانیه‌ای هست که به نظرم به اندازه کافی مورد توجه قرار نگرفته:
تو جنگ صفین، حضرت علی(ع) بر روی اسب به سمت انسانی می‌تازه و تا میاد ضربه نهایی رو بزنه اون فرد لخت می‌شه و حضرت چشمانش رو می‌بنده و از کنارش رد می‌شه....
عمرو عاص مشاور باهوش معاویه و طراح پروژه قرآن بر سر نیزه زدن و کارگردان حکمیت بود. عمرو عاص با استفاده از حکمیت، علی رو از حکومت کنار گذاشت و معاویه رو جانشینش کرد و بعد از اون هم امویان رو امیر مسلمین کرد. یعنی یکی از نقاط عطف تاریخ اسلام رو رقم زد. پیش‌بینی اینکه با کشته شدن عمرو عاص چه اتفاقی می‌افتاد خیلی سخته اما تو اون شرایط روشن بود که عمرو عاص یه مهره کلیدی و تاثیرگذار بر قدرت معاویه بود و کشته شدنش ضربه سنگینی به معاویه محسوب می‌شد اما با این وجود حضرت علی به خاطر نیفتادن چشمانش به عورت یک انسان از کشتنش صرف‌نظر می‌کنه.
سوال اینه که پیام این عمل برای شیعیان علی چیه؟ آیا تو اون جنگ هدفی بالاتر از شکست معاویه و نجات اسلام از حکومت موروثی امویان متصور بود؟ آیا این هدف بزرگ ارزش انجام یه حرام کوچک(که نمی‌دونم تو او شرایط حرام محسوب می‌شد یا نه!) رو نداشت؟