عید همه مبارک

یکی از خصوصیات بشر امروز، کشف و انتشار جملات قصاره؛ تو دفترچه خاطرات، تو وبلاگ، تو فیس بوک، تو توئیتر، تو اس ام اس...
خوندن جملات قصار حال می‌ده. آدم تو یه جمله کلی معنی می‌بینه، کلی ظرافت می‌بینه، لذت می‌بره که یه نفر این‌قدر قشنگ یه موضوع جالب رو تو یه جمله بیان کرده. حتی اون‌قدر لذت می‌بره که آرزو می‌کنه کاش اون جمله مال خودش بود...
...
اما آیا این جملات قصار به درد هم می‌خورند؟ آیا چیزی رو عوض می‌کنند؟
به نظر من جملات قصار یه جرقه هستند و ممکنه در دل کسی که آماده باشه یه شعله کوچولو ایجاد کنند. اما عموما فقط یه لذت آنی دارند و خیلی زود از یاد می‌رند. حتی می‌شه گفت یه جور مسکن یا مخدر هستند؛ فرد با خوندن اون‌ها احساس چسبیدگی به "دانستن" و "فهمیدن" می‌کنه و فراموش می‌کنه که در واقع دانشی نداره و فقط یه اتصال کوچولو و موقت با دانستن و فهمیدن پیدا کرده. 
و عیب این جملات دقیقا همین‌جاست. فرد رو در توهم شیرین دانستن غرق می‌کنه و اونو از تلاش برای رهایی از نادانستگی باز می‌داره. این‌جاست که این جملات باعث فرو رفتن هر چه بیشتر در جهل مرکب می‌شه: آن کس که نداند و نداند که نداند...
خب شاید بشه گفت مادر تمام جملات قصار رو سعدی گفته. به نظر من همین یک جمله قصار برای تمام تاریخ تمام بشریت کافیه. اگر کسی دوست داره با جمله قصار به جایی برسه بسم‌الله این گوی و این هم میدان:
توانا بود هر که دانا بود
ز دانش دل پیر برنا بود
و دانش هم آموختنیه... آموختنی!
...
خب تمام این حرف‌ها چه ربطی به عید داشت؟ هیچی؛ فکر کردم تو عید بازار عید مبارکی گرمه و بعضیا در به در به دنبال پیدا کردن جملات قصار هستند تا تهش یه "عید شما مبارک" بنویسند و سند تو آل کنند. گفتم بگم عیدتون مبارک باشه و این جملات رو بخونید اما نذارید مثل یه جرقه بپرند برند پی کارشون...
...
ضمنا آجیل، نه تنها قیمتش، بلکه کالریش هم خیلی زیاده؛ مواظب لایه‌های چربی باشید. به اندازه طعمش بچشید و ازش بگذرید؛ به رژیم بعد از عیدش نمی‌ارزه. هر چی می‌تونید میوه بخورید اونم با پوست. میوه‌ها رو اول بو کنید بعد به تیکه‌های کوچولو تقسیم کنید و دونه دونه و به آرامی بخورید؛ اجازه بدید تیکه میوه با لب و دندونتون بازی کنه و با زبونتون دوست بشه. موقع خوردن حرف نزنید و فکر هم نکنید. روی طعم و عطر میوه متمرکز بشید و وقتی خوردن تموم شد شروع کنید به حرف زدن و حرف شنیدن...

تا اینجای کار عید شما مبارک بوده؟

برف رو برف

بازم برف اومد. بازم کو‌ه‌ها سفید شدند. شاید بشه گفت آخرین برف امسال. امروز هوا خیلی زیبا بود. دونفره‌ی خالص... باید دست تو دست عشقتون می‌ذاشتید و می‌رفتید زیر این برف و بارون و حسابی خیس می‌شدید و برمی‌گشتید خونه و دو نفری می‌چسبیدید به بخاری...
اونایی هم که فعلا عشقی ندارند تنها می‌رفتند. به نظر من تنهایی هم میشه از این فضای دل انگیز لذت برد، حتی شاید بیشتر از دو نفری؛ اگر آدم اهل طبیعت باشه و بتونه طبیعت رو لمس کنه...
قدیما یکی از مشاغل سخت تابستون خونسار یخ آوردن از کوه بوده. اون وقتا که یخچال نبود بعضیا تو تابستون به کوه می‌رفتند و یخ می‌آوردند تا آب خنک ملت به راه باشه. و این یخ هم از فشرده و آب شدن برف درست می‌شد. تو کوه تیکه‌های بزرگ یخ رو می‌بریدند و بار الاغ می‌کردند و میاوردند شهر می‌فروختند...

اون وقتا اون‌قدر برف می‌اومد و اون‌قدر هوا سرد بود که برف امسال تا سال آینده تو کوه می‌موند و حتی گاهی چند سال دوام می‌آورد؛ به این ترتیب که برف امسال تا سال آینده می‌موند و برف سال بعد روشو می‌پوشوند و برف سال بعد هم روی این برف و... همین‌طور برف رو برف می‌نشست. 

امسال برف خوبی داشتیم. الآن بیشتر کوه‌ها سفیدند. نمی‌دونم هوا اون‌قدر خنک می‌مونه تا این برف از بین نره؟ به نظر شما سال آینده برف رو برف می‌شینه؟ اگر نه، به نظرتون آخرین تکه برف تا کی تو کوه باقی می‌مونه؟ به کسی که نزدیک‌ترین پاسخ رو بده جایزه نفیسی اهدا خواهد می‌شه.

پ.ن: همین الآن صدای یه آسمون قرمبه حسابی شنیدم. کنج اتاق دوباره حال و هوای بیرون به سرم زد. پاشم برم یه دور دیگه خیس شم و برگردم...

دوست داشتن

زندگی بدون دوست داشتن اطرافیان خیلی سخته، اما پیدا کردن بهانه‌هایی برای دوست داشتن اون‌ها خیلی سخت نیست...

و همیشه میشه دایره اطرافیان رو بزرگ و بزرگتر کرد...

خودخواهی و دیگر هیچ

من هر کاری رو به خاطر خودم انجام می‌دم؛ معمولا اگر کاری برام منفعتی نداشته باشه انجامش نمی‌دم. این منفعت می‌تونه حقوق و دستمزد مادی باشه و یا ارضا شدن نیازی روانی و یا می‌تونه ناشی از ضعفی روانی باشه مثل رودربایستی... 
در هر صورت به مخاطبم ربطی نداره و به همین دلیل از کسی هم انتظار ندارم برای من کاری انجام بده و همین باعث می‌شه از کسی ناراحت نشم....