باد پاییز رو دوست دارم. عظمتش مسحورم می‌کنه. درخت گردوی بیست متری که سیصد مترمربع سایه داره به تمام معنا آشفته می‌شه؛ تمام شاخه‌ها پیچ و تاب می‌خورند. تک‌تک برگ‌ها بازیچه‌ی باد می‌شند و در هم می‌پیچند. باد به شدت هر چه تمام‌تر می‌وزه و درخت با قدرت هر چه بیشتر مقاومت می‌کنه؛ ریشه در خاک، بدنه استوار، شاخه‌ها و برگ‌ها بازیچه‌ی باد.... عظمت، قدرت، آشفتگی...
باد رو دوست دارم یا درخت!؟...
۲۹ آبان ۹۶ ، ۱۰:۵۲
۲ نظر