ـــــــــکُمِـشـــــــــــــــــــــــــــ

نذری پختن یه کار قشنگه. یه کار خیلی قشنگ. من خیلی دوستش دارم. من کاری ندارم بعضیا بهش اعتقادی ندارند. کاری ندارم به نظر بعضیا این کارا خرافاته و نمی‎تونه باعث برآورده شدن حاجت بشه. حتی کاری ندارم با نذری حاجتی برآورده می‎شه یا نمی‎شه. من اصل نذری پختن رو دوست دارم. و به نظرم دست به نقدترین ثمره نذری که هیچ کس نمی‎تونه انکارش کنه سیر شدن شکم دوست و همسایه و احتمالا چند فقیر و به تبع اون محکم‎تر شدن پیوندهای دوستی و همسایگی و فامیلیه. خب همین کم حاجتیه؟ به نظرتون اگر روابط ما با اطرافیانمون بهتر بشه مشکلاتمون کمتر نمی‎شه؟
...
بیست و هشت صفر هر سال ما هم نذری داشتیم. شله‎زرد. یادمه اون دور دورا با هیزم اجاق نذری رو علم می‎کردیم و سخت‎ترین کارش هم با من بود: چوب جمع کردن. و لابد پدر و مادر و خواهر و برادرام هم خیال می‎کردند سخت‎ترین کار مال اوناست. چه می‎دونم شایدم بود...
یه دیگ مسی بزرگ سیاه و چند کیسه برنج و شکر و زعفرون و دارچین و... فاطمه خانوم و معصوم خانوم و مهین خانوم و مریم خانوم و مهناز خانوم و... علم شدن بساط شله‎زرد. چه شولوغ بازاری می‎شد حیاطمون. همه در حال کار و سر و صدا...
یادمه یه درخت چهل پنجاه ساله تو حیاط بود که اجاق رو زیر اون علم می‎کردیم و هر چی فکر می‎کنم یادم نمیاد به جز همون شله‎زرد سالی یه بار، چیز دیگری هم روی اون اجاق سنگی پخته باشیم. این اجاق اختصاصی شله‎زرد بود.
و شیرین‎ترین لحظه وقتی بود که شله‎زرد آماده خوردن می‎شد. همین‎طور داغ داغ فوت فوت کنان می‎خوردم و صفا می‎کردم. و چه طعمی داشت این شله‎زرد بادارچین...
بعد شروع می‎کردند ظرف گرفتن برای همسایه‎ها. نه نه نه. نه این ظرفای یه بار مصرف مزخرف. مادرم ظرف و ظروف خونه رو می‎آورد و تو همونا برای همه می‎ریخت. نمی‎دونم از کی این ظرفای یه بار مصرف غیربهداشتی به بهونه بهداشت وارد زندگی ما شدند؟ اصلا جهنم بهداشت، اون وقت‎ها وقتی ظرف شله‎زرد رو می‎دادی دست همسایه و منتظر می‎شدی تا ظرف رو برگردونه یه مشت نقل یا دو تا شاخه نبات و اگه تابستون بود دو تا مشت گوجه سبز تازه از درخت چیده، توش می‎ذاشت و بهت می‎داد و غرق لذت می‎شدی...
و یه چیز دیگه هم که فهمش به سن من قد نمی‎داد معنی لبحندهای برادر و خواهرام بود وقتی از دختر یا پسر همسایه ظرف پر رو می‎گرفتند...
دختر همسایه که خوب می‎دونست امروز براشون شله‎زرد میاد گوش می‎خوابوند و تا صدای زنگ رو می‎شنید می‎پرید دم در و با خجالت و لبخند ظرف شله‎زرد رو از پسر همسایه می‎گرفت و خالیش می‎کرد و تمیزتر از اولش می‎شست و توش یه شاخه گل رز می‎ذاشت و با لبخند و تشکر می‎داد دست پسر همسایه و پسر همسایه هم غرق رویا و خیال می‎شد و می‎رفت دنبال کار خودش و هر چی بهش می‎گفتند مال بقیه رو هم ببر هیچ توجهی نمی‎کرد...
دختر صاحب مجلس هم بهترین لباس و چادرش رو می‎پوشید و یه کاسه چینی گل‎قرمز برمی‎داشت و می‎رفت سر دیگ پرش می‎کرد و با دارچین به طرح زیبا روش می‎کشید و می‎برد در خونه آرزوهاش و گل رزش رو خشک می‎کردو می‎ذاشت کنار گل رز پارسال.... اصلا یکی از برکات این نذریا ازدواج‎های بعد از اون بود. می‎شه گفت نذری‎پزون اون وقتا فیسبوک الآن بود.
...
خلاصه زمان گذشت و این رسم هم مشمول تغییرات زمان شد و اینی شد که الآن هست؛ درسته که اجاقای گازی جای هیزم و دود رو گرفتند و درسته که ظرفای یه بار مصرف پلاستیکی جای کاسه چینی گل قرمز رو گرفتند و درسته که دیگه کسی منتظر نمی‎مونه تا یه کاسه گل رز پس بگیره اما هنوز هم تو خونه صاحب مجلس شور و ولوله‎ای به پا می‎شه و هنوز هم لذت کار جمعی افراد رو سرحال میاره و هنوز هم هر کس حاجتی داره می‎ره سر دیگ و نیت می‎کنه و با چندتا صلوات دیگ رو هم می‏‎زنه و هنوز هم طرح‎های دارچینی زیبایی روی شله‎زرد می‎کشند... و هنوز هم این روزا گوشمون به زنگه تا بریم دم در و نذریمون رو بگیریم...
قبول باشه،
امیدوارم به تمام آرزوهاتون برسید...